Trauma is een contact verlies met jezelf; je behoefte aan hechting, je intuitie, je authentieke lichamelijke reacties op gevaar.
Dit verlies van jezelf kan leiden naar verslaving, chronische mentale en fysieke ziekte op langere termijn.
Verslaving is elk gedrag wat op de korte termijn beloning geeft, op de langere termijn schadelijk is en je kunt er niet mee stoppen. Verslaving kan dan zijn; middelen gebruik, kopen, werken, winst, macht, succes, etc.
In een wereld waarin hard werken, succes en winst maken de norm is, zijn ouders (fysiek en/of geestelijk) afwezig. De manier van kinderen om hiermee om te gaan is uit contact gaan met zichzelf om het gemis aan hechting niet te voelen. Het niet meer vragen om authentieke aandacht en liefde. Dit uit contact gaan met jezelf is trauma. Adhd, angst en depressie zijn vormen om deze behoefte aan liefde niet te voelen. Het zijn normale reacties op een abnormale omgeving.
Hechting is ook een verinnerlijking van de relatie met je ouders en dat is uiteindelijk het zelfregulerende principe in het lichaam.
Vrijwel alle chronische mentale en fysieke ziekten komen voort uit dit kindtrauma (Gabor Mate). Het onvoldoende kunnen hechten en daardoor ook nog eens je authenticiteit verliezen.
Is de toename van dit soort ziekten dan niet een cultuurprobleem?
Mijn ervaring is dat het vinden van je (ontwaakte) zelf via het her-verbinden met je lichamelijke sensaties en relatie met anderen. Dit faciliteer ik middels inquiry en authenticiteitcirkels.