fbpx
06 48477946 en 06 57934749 info@spiritueelleraar.nl

Ik zal je vertellen hoe de goeroe van mijn goeroe stierf. Nadat hij bekend had gemaakt dat zijn einde nabij was, hield hij op met eten zonder iets aan zijn dagelijkse activiteiten te veranderen. Op de elfde dag, tijdens het gemeenschappelijke zingen, zong hij mee en klapte, zoals hier gebruikelijk is, luid in zijn handen, en toen was hij plotseling dood! Net zo, tussen twee bewegingen in, als een kaars die wordt uitgeblazen. Iedereen sterft zoals hij leeft. Ik ben niet bang voor de dood, omdat ik niet bang ben voor het leven. Ik leef een gelukkig leven en daarom zal mijn sterven ook gelukkig zijn. Alles hangt af van hoe je het bekijkt.

Het begrip dood is iets wat als een schaduw met me mee reist door het leven. Ik ken verschillende lagen in de confrontatie met de dood. Een verdrietig loslaten van al mijn relaties en de wereld. Een bevrijding van het lijden en de realisatie van mezelf als vormloze leegte. Ik merk ook op dat naar mate ik ouder word er een verlangen ontstaat naar de fysieke dood. Alsof al het belangrijke ervaren is en de rest hetzelfde zal zijn in andere vormen. Een houding van serene tevredenheid met de fysieke dood en daarmee het leven zoals is het.

Mijn vader stierf op zijn vijftigste aan leverkanker. Ik kan me het moment herinneren dat ik het skelet van zijn lichaam kon zien en hij ons omhelste en niet meer los wilde laten. Hij wilde niet dood, of in ieder geval zijn kinderen niet missen.

Wat me het meeste is bijgebleven rondom dit thema is de bevrijding die ik ervaarde na het volledig aanvaarden van de fysieke dood. Dit was het thema van mijn midlife crisis rond mijn veertigste jaar. Die hele crisis gaat over het opkomen van het lichamelijke en geestelijke besef van stervelijkheid en het aanvaarden van de fysieke dood die in aantocht is. Het niet willen of kunnen aanvaarden van dit feit leidt naar het vullen van de machteloosheid die het sterven met zich meebrengt.

In mijn leven zijn belangrijke mensen doodgegaan; mijn beste vriend, mijn vader, mijn oma waar ik opgroeide. Het verdriet van het gemis en de liefde in de herinneringen over hen zijn dagelijks aanwezig. Als een zoete dankbaarheid voor het leven.

In mei is er een retraite waar we dit thema gaan belichten. Iedereen heeft zijn of haar eigen gedachtes en gevoelens bij de dood. Samen onderzoeken we alle invalshoeken door gesprekken, lichaamswerk en oefeningen.

Mijn moeder is nu vijfenzeventig en is fysiek uitgeput. Ze komt elke dag met moeite door. Er is weinig zin in het leven. Ze heeft veel tegenslagen gekend en ze is een ster geworden in het dragen van lijden en niet klagen. Ze wil graag dood, maar zal er zelf geen einde aan maken. Ik stel me soms voor dat ze dood gaat. De dingen die er praktisch moeten gebeuren, het einde van haar lijden en het gemis van mijn wekelijkse bezoekjes. Elke week zie ik haar kwetsbaarder en onschuldiger worden. We drinken een kopje koffie, we gaan naar een terrasje, terwijl we beiden voelen dat er vroeg of laat een einde komt aan ons contact.

Een artikel van Carla Verberk van centrum voor tantra over de dood.

Share This
Stel hier je vraag