Jij reflecteert zuiver licht door elk moment het donkere te ervaren, te dragen en te transformeren
Een terugkomende vraag in mijn groepen en begeleiding is; waarom kiest het systeem steeds weer voor drama en lijden, terwijl non duale essentie van alleen maar positiviteit zonder tegenhanger zo makkelijk voor handen is.
Kan een mens wel leven in absolute bliss?
Wanneer ik mijn leven en dat van anderen observeer lijkt het dat de mens drama en lijden nodig heeft om heel te zijn. Wanneer dat zo is dan is dat een paradox in de zoektocht naar bevrijding.
Er is een ideaalbeeld van het goede, een leven zonder drama en lijden, en in real time is dat niet echt wat we verlangen. Het is wat we denken dat we verlangen en dat is vervolgens de reden om verder te zoeken. In een ideaalbeeld is er altijd een schaduw.
Stop met zoeken!
Hoe zou het zijn om het drama en lijden te nemen zoals het is? Een vast en terugkerend onderdeel van leven. Dan wordt het omgaan met drama en lijden het doel in plaats van de bevrijding er van. Het systeem identificeert zich voortdurend onbewust met het lichaam, denken en voelen.
Er is drama en je bent het niet. Er is lijden en je bent het niet. Er is geluk en je bent het niet. Wat je bent is DAT waarmee je dit alles ervaart.
Vannochtend was ik weer enthousiast aan het studeren. Nietsche, Rogers,.. Het is een intellectuele bezigheid. Tegelijk hoorde ik af en toe het geluid van een vogel in de tuin. Als een soort herinnering, het gaf me een zacht en prettig gevoel. En dan weer dat enthousiasme van het studeren. Alles tot de kern brengen. Wat is dit leven? Ik wilde net een nieuwe richting ingaan en toen zag ik tussen de gordijnen door een glimp van het opkomende licht. Ik werd overvallen door een lichamelijk verlangen om naar dit opkomende licht te kijken. Ik draaide mijn stoel om, deed de gordijnen open…Heerlijk niets, een gevoel van diepte, gedachtes vielen weg. Ik werd me bewust van mijn lichaam, genietend van deze gewone en tegelijk indrukwekkende ervaring. Ik kon er ook nihilisme in vinden, wanneer ik er over na ging denken. En dan weer die directe ervaring van dat volle leven met vogels, bomen, veranderend licht. Zo is het nu..
Het leven is een spel. Je zou de persoonlijkheid als een acteur kunnen zien die een rol heeft in het spel. De persoonlijkheid is een veranderend perceptie systeem van waarnemen en handelen. Een archetypisch doel is om een spel te creeeren waarbij iedereen (individu-en, cultuur en natuur) iets wint over een lange periode van tijd.
Het is de constructie van moraal. Een hoge vorm van moraal is dan ook de bestaande regels verbeteren en zelf spelregels uit te vinden.
Een voorbeeld is het spel van die Nederlandse jongen die plastic uit de oceaan haalt. Hij heeft iets ontwikkeld wat meedrijft op de stroming van de oceaan, plastic er uit vist en hem ook nog eens geld oplevert (plastic wordt verwerkt) waarmee hij andere mensen kan betalen voor werk. Het is goed voor hem, zijn familie, de cultuur en de natuur.
Spelen is een manier om jezelf te ontwikkelen.
Mijn dochter zit in een fase waarin ze met vriendinnen hele situaties uitspelen. Er is een moeder, een vader, een vriendin, een huisdier en een context. Vaak met dekens over een paar stoelen wat dan een huis is. Ze zijn dan onbewust aan het oefenen om de spirit van een goede moeder, vader, etc. te onderzoeken.
Ik vroeg me ineens af of dat het verlangen is van veel mensen om te spelen. Lekker ongedwongen in een veilige omgeving dingen uitproberen. Volgens mij is er in mijn groepen ook veel van dat. Spelenderwijs nieuw gedrag en percepties uitproberen om daarmee opnieuw het leven/onbekende in te stappen.