Het leven kent heftige dynamiek. Aan de oppervlakte pijn en genot en in de diepte stilte. Beiden zijn er tegelijkertijd. De kunst is steeds weer via het denken, voelen en de waarnemer in de stilte te belanden. De stilte is de kennendheid wat je bent. Het Absolute. Ik noem deze beweging zelfherinnering.
Door alle sensaties in het lichaam er volledig te laten zijn en geen ja of nee te zeggen zakt de aandacht de stilte in. In de stilte verdwijnt de specifieke aandacht als leegte. Vanuit deze leegte gezien is er niet veel aan de hand. Er is leven. Wat ik ben beweegt zich tussen de onpersoonlijke leegte en de persoonlijke belevenis van het dagelijkse leven. Een voortdurend wonder wat zich elke seconde voltrekt. Dit wonder ervaren is de kracht van het nu. Het is een voortdurend (ver) schijnen en geraakt worden.