Het vertrekpunt

We kenden elkaar nog geen maand of ik gaf Ferry een opdracht iets speciaal voor mij te schrijven. Dat deed hij en erbij plakte hij een foto van een turquoise camperbusje met de tekst: Het leven is echt. Hij zei dat het hem leuk leek met mij in een bussje de wereld rond te trekken, en zo geschiedde het.

Belangrijk blijkt dus maar weer: weet wat je wenst want de kans is groot dat het zich vroeg of laat manifesteert in je leven. Want behalve dat Ferry het uitsprak, leefde het ook in mij. Dat er 5 jaren voorbij moesten gaan voordat het realiteit zou worden, dat kon ik niet weten.

Gisteren sprak ik met een vriendin en ze vroeg me hoe ik de afgelopen weken ervaren had: baan opzeggen, ontspullen, afscheid nemen, Amsterdam en Nederland verlaten. Een logische vraag maar het antwoord vormde zich minder snel. Ik ben als het ware door verschillende lagen gegaan in al de verschillende onderdelen die ik net genoemd heb. Aan elke laag kleefden zogezegd emoties.

32 Jaar heb ik in Amsterdam gewoond en altijd voelde ik mij er heel erg op mijn plek. De bijdehante mentaliteit van de bewoners van de hoofdstad paste mij goed en ook het arrogantie en betweterige sierde of wie weet ontsierde mij regelmatig. Met mijn ADHD mind hou ik wel van snel, hard, grof en brutaal, dat trage, brave en voorspelbare saaie wat ik in mijn jeugd in de Achterhoek ervoer, paste mij geensinds meer. Maar en nu komt het, de laatste 2 jaar in Amsterdam voel ik dat ik de stad ontgroeid ben. De natuur roept me, de stilte fluistert mijn naam en daaraan gehoor geven, is iets nieuws. Dus ja Amsterdam uitrijden, klopte helemaal.

Mijn baan opzeggen, ging ook best vlot. De afgelopen 6 jaar wisselde ik welgeteld 5 keer van (vaste baan/opdrachtgever) zelfs voordat zich een nieuwe mogelijkheid aangediend had. Het was wel een mooie erkenning van mijn energie en inzet dat ik in mijn laatste werkweek te horen kreeg dat mijn bedachte project ter verbetering van een woonplek voor dakloze jonge moeders uitgevoerd gaat worden.

Spullen weggegeven, wegdoen, opslaan en of meenemen in de camper was een interessante bezigheid. Het is me gelukt het zonder haast en stress te voltooien. Ik nam genoeg tijd om te voelen waar elk object naar toe zou gaan. Soms liet ik iets een week liggen om het de week erom moeiteloos weg te kunnen doen. Overal leek een emotionele hechting aan te zitten; kleding, schoeisel, foto’s, dagboeken, cadeautjes van familie en geliefden, het ging maar door. Nu heb ik alles waar ik opgesteld ben bij me in de camper en na 2 weken heb ik pas max zo’n 10 % van de spullen gebruikt.

Afstand en afscheid van mijn gezin voelt ingewikkelder. Mijn dochter wilde graag in Nederland blijven maar gaf ook aan mij te gaan missen. Vorige week werd ik plots overvallen door intens verdriet en groot missen. Ik zie haar gelukkig over een kleine maand weer en als ze nu hierbij geweest zou zijn, zou het ook wat ingewikkeld zijn dit proces van geen huis of verplichtingen hebben qua werk en dat te doorvoelen en leven. Dus het klopt wel en ook voelt het soms erg onprettig. Ik zal het helemaal mogen voelen en ervaren om dan te kunnen kiezen en weten wat ik werkelijk wil nu.

Het niet hebben van een plan of doel maakt het nemen van een volgende stap best complex. Ik kom erachter dat die 2 met elkaar verbonden zijn: weten waar ik heenga en dan richting bepalen. Maar dat nu aan den lijve ondervinden is onderdeel van de keuzes die ik gemaakt heb. En ja ik kan altijd weer een ander pad inslaan, spontaan omdat ik nieuwsgierig word of het opeens wel precies weet.

Ahee!