Voor mij bestaat 2022 uit verschillende delen.
Het eerste deel loopt tot 8 maart. Dat was de dag waarop Ferry en ik in de camper stapten en begonnen te rijden.
Voordat we konden vertrekken was er al veel gebeurd. Ik had vele momenten van wanhoop, verdriet, verwarring en schuldgevoel beleefd. Niks om zielig over te doen, immers ik was het zelf die de keuze gemaakt had het roer faliekant om te gooien en mijn jongste kind minder te zullen zien, mijn hart te volgen en in vrijheid te leven.
De maanden voor ons vertrek vulden zich zowel met het vinden van antwoorden op praktische vragen.
- Waar zouden we de spullen bewaren waar we niet van af wilden?
- Hoe konden we regelmatig onze kinderen ontmoeten?
- Welke afspraken met de thuisblijvende ouders moesten er gemaakt worden?
- Hoe kon het huis aan de Dirk Wittehof zo snel mogelijk in de verkoop?
- Wanneer zou ik mijn vaste baan opzeggen?
- Waar zouden we uiteindelijk gaan wonen?
Het leek wel of elk onderdeel een soort rouwen in zich had. Mijn leven, en nu spreek ik dus voor mijzelf, nam voor het eerst in 52 jaar een wending die ik niet kende. Alle vaste onderdelen leken te worden losgeschroefd, behoorlijk onprettig. En tegelijkertijd, vreemd genoeg, voelde het ook als een verademing meer en meer los te kunnen laten.
Het tweede deel van 2022 begon voor mij in de camper op weg naar, tja waar gingen we naar toe? Tegen alle mensen die erom vroegen hoorde ik ons allebei Ibiza zeggen. Voor we daar aankwamen, waren we letterlijk een maand verder. De eerste maand in de camper bleek best confronterend. Ik mocht me verhouden tot het niet hebben van een dagritme en/of vaste verplichtingen, geen inkomsten meer en recht op het onbekende af gaan. Ook was er in de kleine camper weinig privacy, wanneer ik een telefoongesprek wilde voeren, moest ik daar eerst het een en ander voor regelen en dat lukte niet altijd. Alle op het eerste oog, doodgewone randvoorwaarden om me veilig, warm, schoon, gezond, geliefd en nuttig te voelen, leken veranderd of verdwenen. Een natgeregende jas, kon ik niet zomaar droogkrijgen en een lekkage in de camper vlak boven het schone beddengoed en de voedselvoorraad bezorgden mij stress en irritatie. Opeens leek ik me met dat soort bekrompenheden bezig te mogen houden.
Eenmaal in Ibiza, werd ik geconfronteerd met de minder mooie kanten van mijzelf. Onzekerheid over wat ik te bieden heb in een community, oude kindpijn rondom vriendschap met en vertrouwen in vrouwen, de angst voor buitensluiting en leuke dingen mislopen, alles kwam weer naar de oppervlakte. Ik ontdekte dat ik het overzichtelijke en compacte van het camperleven miste, maar dat in een community leven met een steeds wisselende groep medebewoners ook zijn voordelen had. Ik deed mijn best een nieuwe ochtendroutine te ontwikkelen en zag dat ik interessante uitnodigingen ’s ochtends van anderen dus voorbij mocht laten gaan.
Tijdens een plantceremonie kreeg ik een heldere instructie om mijn focus op mijn eigen prioriteiten te kunnen houden en mijn Fear Of Missing Out los mocht laten. Alles doet ertoe, de kleine en grote dingen in je leven, hoorde ik. Dus wanneer ik iets wilde gaan doen, werd het belangrijk om in drie stappen te werk te gaan.
1. Voel mijn sterkste impuls en maak daarvoor een plan
2. Voer het plan uit in volledige focus en overgave
3. Rond de actie helemaal af en ruim alles op
Bij mij bleef het vaak ergens haken nog voor stap 3 maar door dit inzicht kreeg ik plots veel voor elkaar en dat gaf een diep gevoel van voldoening.
De tweede periode duurde tot oktober. Ontzettend veel zelfonderzoek, frustratie, niet weten, ademsessies, sharings, plantceremonies en ontevredenheid kwamen daarbij kijken. Maar ook gevoelens van dankbaarheid, diepe liefde voor mezelf en de mensen in mijn leven, inzichten, creativiteit, lef, moed, lol, levendigheid, prachtige natuur en gelukzaligheid.
Sinds oktober verblijven we in Nederland. Dit onstond vanuit de gedachte en behoefte de kinderen meer te zien, de realiteit is dat het wel meevalt hoeveel en vaak dat werkelijk gebeurd is. Terug in Nederland maar niet in Amsterdam met een vaste woning en baan, was ook een bijzondere ervaring. We verbleven op Waaldijk 15 in Dreumel in een kleine gemeenschap met lieve mensen dichtbij de natuur. Ik onderzocht wederom of een terugkeer naar de maatschappij met vaste werkzaamheden nu wel zou kloppen, het antwoord blijft nee.
Wat ik heel duidelijk heb ondervonden dit jaar, is het doen van de dingen waar ik blij van word. Zelfs wanneer dat iets is waarvan ik niet weet wat de impact daarvan op mijn leven zal zijn. Kort geleden was dat natuurlijk mijn optreden. De impuls ontstond na een trip met mushrooms. Deze Golden Teachers zoals ze heten, gaven mij antwoord op mijn vraag aan het begin van de trip: Wat is de volgende stap die ik mag gaan nemen in het manifesteren van mijn droomleven? Tijdens de trip die zich vooral kenmerkte door prachtige visuals, trok ik een kaart uit een kaartendek waarop duidelijk te lezen was: Jij bent een kunstenaar en je hebt daar nu iets mee te doen. Het eerste dat in mij opkwam was het podium op en mijn verhaal op een theatrale wijze delen. Vrienden hebben mij enorm gesupport dit echt te gaan doen. Het pakte waanzinnig goed uit, Nu is mijn onderzoek; En wat mag ik daar nu mee gaan doen?
Op 6 januari vliegen we naar een ecovillage in Piracanga Brazilië om daar Rebalancing massages te leren geven en ontvangen. ‘Wat ga je daarna doen?’ vraagt menigeen. ‘Naar Ibiza wat spullen ophalen’. En daarna? ‘Geen idee, ik volg de stroom van het leven, van mijn leven’.
Want ik voel me het meest een nomandenvrouw die nu geen vaste verblijfplaats heeft en steeds opnieuw het onbekende mag omarmen, de planning mag loslaten, haar vertrouwen in hoe de dingen gaan mag versterken en door met al het ongemak dat daarmee gepaard gaat, leert zijn. Steeds een laagje dieper mag ik zakken en het leven haar gang laten gaan.
2022: Dankjewel voor je lessen in loslaten en meebewegen. Dankjewel dat ik mijn hart zo stevig heb gevolgd. Wat fijn dat ik dit alles mocht meemaken en er zoveel over mezelf van heb geleerd.
2023 Wees welkom, het leven is echt en NU.
Ahee