Ik ben niets dat is wijsheid, ik ben alles dat is liefde. Mijn leven beweegt tussen deze twee polen.
Zoals ik het zie is dat je jezelf als kennendheid niet hoeft te onthechten of disidentificeren met het lichaam, denken en voelen. Identificeer je er gerust mee en zie tegelijk dat je essentie en kennendheid bent.
Er is een cirkel rondom mijn hart die angstig aanvoelt. Een brok in mijn keel die steekt, alsof er keelpijn is. Een sensatie en beeld van energie die achter mijn buik langs naar buiten komt en oplost. Er beweegt een prettige sensatie in mijn buik als een klein stroompje naar beneden. Er hoort een zinnetje bij, “Er zin in hebben”. En dan is er die ruimte en de ervaring dat ik die ruimte ben.
Het eenzijdig richten op leegte, ruimte, liefde of wat dan ook gaat nooit werken. Zodra er een hechting is aan een voorkeur loopt het ervaren vast. Een hechting kun je herkennen aan een langdurige en/of terugkerende verkramping. Tijdens het focussen komen deze verkrampingen (stagnaties) naar de voorgrond. Door het te voelen en de focusstappen te nemen laat de hechting vanzelf los. Het gevoel of de sensatie kan er nog steeds zijn, er is alleen geen stagnatie meer. Het gaat stromen waardoor de aandacht verruimt. Focussen is in de kern energetisch werk.
Een belemmerende perceptie brengt stagnerende energie.
Hou alles vloeiend door totaal flexibel te zijn. Niet jezelf alleen willen zien als de waarnemer of kennendheid. Je bent alles, elke verkramping, elke gedachte, elke reactie en elke ervaring. Jij bent de wereld. Volledig jezelf zijn is leven zoals het NU is.
Jij bent ervaren
Voor de meeste mensen betekent dit dat ze de identificatie met essentie (ik ben) en/of kennendheid missen. Meestal kennen ze het wel als en object van ervaring, maar niets als identiteit. Dat ze het ook zijn. Dat is een perceptie die mist in onze opvoeding. Van daar dat ik de nadruk op leg op het jezelf ervaren als kennendheid. Het brengt de boel in evenwicht.
Ik heb steeds het gevoel in mijn leven dat ik het niet goed doe. Ik merk dit in mijn werk en mijn relatie. Er volgen een paar voorbeelden uit zijn leven. Er zit een voortdurende angst. De energie van dit thema zit in zijn buik. Het is een drukkend gevoel. We blijven bij dat drukkende gevoel en er komt een beeld op van zijn vader die zich inhoudt nadat hij een deuk in de auto heeft gereden. Hij is een puber en voelt de spanning van zijn vader. We blijven erbij en de druk wordt lichter. Er komt een gevoel van ruimte die zich uitbreid. Er ontstaat een inzicht dat hij is wie hij is en dat hij zich niet hoeft te verdedigen. Er is nu een gevoel van expanderende overgave. Dit gaat langzaam over in de realisatie dat hij deze ruimte is en alles wat daarin plaatsvindt. Minuten van stilte. Er is niets veranderd aan de inhoud van het thema en toch is de perceptie volledig anders.
De misvatting is dat het persoonlijke verkeerd zou zijn
“Ik heb geen identificatie meer met mijn lichaam, denken en voelen”, hoor ik wel eens in de wandelgangen. Ik begrijp zo’n uitspraak niet. Het lichaam, de persoon en zelfrealisatie zijn hetzelfde.