…het absolute.
Introspectie en zelfanalyse is een lage vorm van bewustzijn. Alle spirituele beoefening is een lage vorm van bewustzijn. Diepe en extatische ervaringen betekenen niets. Eenvoudiger, hoger en schijnbaar moeilijker is het vinden en verblijven in ‘ik ben’. Dit is de woordloze staat van aanwezigheid die elk moment aanwezig is.
Als je open staat, begin dan eens vandaag met jezelf bewust te zijn van jezelf. Elke moment en in elke ervaring de aandacht richten op jezelf zonder de ervaring die er is te veranderen. Het is net alsof er twee ‘ikken’ zijn. Een onveranderlijke ‘ik’ en de ‘ervarende ik’. Deze oefening en de realisaties die dit brengt zullen aanvoelen als iets bekend-vreemds. Het is een voortdurende herinnering aan jezelf midden in het dagelijkse leven.
Dit is bewustzijn. De meeste mensen vinden zichzelf al bewust dus besteden hier geen aandacht aan.
Telkens wanneer je in een verhaal of identificatie bent geschoten weer terug naar deze zelfherinnering. In deze zelfherinnering wordt het langzaam onduidelijk wie jij bent als persoon met een naam en een verhaal en tegelijk helder dat je iets ondefinieerbaars helder bent.
Dit is de enige beoefening die echt belangrijk is. Dit is het doel ven elke spirituele beoefening of ritueel. Zelfherinnering. Dit proces wordt met name helder wanneer je dingen doet die je normaal niet doet en/of wanneer je het lichaam in stress situaties brengt. Op de een of andere manier is deze simpele en toch hogere kennis verdwenen uit onze cultuur.
In de ‘ik ben’ staat verdwijnt alle angst en neiging tot handelen. Dit is de werkelijke revolutie. De innerlijke revolutie. Je kijkt er elk moment overheen. Dat is de slaap.
De oefening van zelfherinnering gedurende de dag zal zich op een gegeven moment stabiliseren. Je bent wakker. Er is geen actie meer nodig en het stopt. Dit zul je twijfelloos weten. Dit moment is helder voorbij het denken. In deze wakkere toestand zullen er allerlei percepties, inzichten en capaciteiten komen en gaan. Allemaal onbelangrijk, want de kern van de zoektocht is ‘realiseren wat je bent’. In het ‘zijn’ van de voortdurende zelfherinnering ‘ik ben’ waarin het bewustzijn zichzelf bewust is ontstaat er een ‘weten’ waar het vandaan komt. Het absolute. Het absolute is onkenbaar en reflecteert zichzelf als kracht, kennendheid, ik ben, zijn, zelfherinnering, persoon en de wereld.