Ontvouwing houdt niet op

Je hebt een felt sense, je bent het niet

Hoe gerealiseerd jij en ik ook zijn, ontvouwing stopt niet. Daarom vind ik het focussen zo ondersteunend. Het geeft ruimte aan jezelf ervaren als bewustzijn en aan de organische ontvouwing van de persoon/ziel.

Gisteren en vandaag kom ik weer in een moederstuk. Een verdieping, een verfijning, grote verwarring. Gevoelens van verscheurd zijn, het niet aan kunnen, de behoefte kind te zijn. Er gebeurt van alles, veel meer dan ik zou kunnen verwoorden. Het voelt als onprettig en lijden en tegelijk is er DAT. Het (focus)proces verloopt vanzelf en het bewustzijn van de focusstappen is behulpzaam. Het toepassen van de gestructuereerde stappen werkt. Zo simpel is het. Dan is er ineens weer helderheid in de kwetsbaarheid. Het proces loopt door, terwijl ik dit schrijf en zo naar mijn werk ga.

Ik krijg in de begeleiding wel eens de vraag houdt het ooit op, dat persoonlijke? In mijn ervaring tot nu toe en de hints die ik kreeg van mijn leraren en ervaren therapeuten laten mij zien dat proceswerk (waarschijnlijk) niet ophoudt. Er zijn momenten dat er weer iets opborrelt en gezien dient te worden. Uiteindelijk gaat het steeds weer over moeder en vader dingen. Bijna lachwekkend. Steeds weer van een andere kant belicht. Een thema is zo complex dat het wel honderden invalshoeken heeft die op hun eigen tijd aan het licht komen. Dat is pijnlijk en waar.

Het besef dat verandering nooit ophoudt geeft geruststelling en een eenvoudig realisme. Het heeft weinig zin om me te vertellen dat er alleen maar bewustzijn is. Ik ben niet altijd onaantastbaar, de ouder of de leraar. Het is heerlijk om even kind of leerling te zijn. Dat ik op de borst van mijn geliefde kan rusten, wanneer er een dergelijke storm of patroon komt. Dat is de nederigheid van het leven. Ik zie het als karma yoga; steeds weer buigen, ervaren, verwerken zonder hechting aan een resultaat. Bewustzijn draagt alles.

Ik herinner me ineens een mooie definitie van lijden en de impliciete hulpvraag van mensen;
1.lijden komt voort uit een langdurig onvervuld verlangen
2.de hulpvraag van iemand aan de ander is meestal; telt het voor jou, dat ik, steeds maar weer, in dat zelfde cirkeltje ronddraai?

Wat we als mens voor elkaar kunnen doen is er met geconcentreerde aandacht voor elkaar zijn. Erbij zitten, een drager zijn. Bewust zijn. Dat is waar focussen wat mij betreft over gaat. Het leraar en leerling spel, of het ouder en kind spel gaat over een voorbeeld zijn, het hoogste nastreven. Wanneer we met zijn allen de lat hoog leggen komen we misschien iets lager uit, maar het eindresultaat is wel dat het algemene niveau wat hoger komt te liggen en/of blijft.