Verblijven in wat er is brengt me altijd naar wat ik ben
Vanochtend ervaar ik een innerlijke verscheurdheid. Het is een kwetsbaar, labiel gevoel in het midden van mijn lichaam. Hartverscheurend. Wanneer ik er met zachte aandacht bij blijf ontstaan er beelden en woorden die bij die sensaties horen. Ik zie tegengestelde verlangens en een afkeuring van die tegengesteldheid. In het zien van die afkeuring ontstaat een besluit om ermee te focussen.
Ik ga er eens lekker voor zitten. Zet mijn thee weg, want dat leidt af.
Ik zeg innerlijk “ja” tegen de pijnlijke verscheurdheid en volg de energie. De tegengestelde verlangens scheuren mijn gevoelsbeeld van zelf langzaam uit elkaar. De beweging ontvouwt zich verder. De pijnlijke verscheurdheid verruimt en krijgt de kwaliteit van een non duale ruimte. Het is er warm, ruim, helder en fijn.
Nou dat ging snel. Hoe kan ik vanuit deze situatie verder kijken? Ik neem de verscheurdheid weer in mijn aandacht. Het is nu anders.
Vanuit hier kan ik zien dat al de tegengestelde verlangens mij niet gelukkig maken. In de verscheurdheid lijkt het alsof ik een keuze moet maken en dat daar mijn geluk vanaf hangt. Ik kan nu al die verlangens ervaren en niets doen. Ik zie ook dat ik er een paar kan volgen of allemaal, het maakt niet uit. Ik zie dat welk verlangen ik ook volg het geen blijvend geluk brengt. Zeker niet het geluk van de non duale ruimte die er nu ook is.
Wanneer ik verder de innerlijke verscheurdheid in zak is er een niet weten, geen richting en verwardheid over het dagelijkse leven. Dat is het dan. Er is geen oplossing en er is vanuit de ervaring van ruimte geen oplossing nodig. Het piekeren over een oplossing verdwijnt. Nu zit ik in een situatie waar er verscheurdheid is, verlangens, ruimte en een niets hoeven.
Het in communicatie brengen van de non duale essentie en het lichaam, denken en voelen geeft ruimte om te verblijven in wat er is. In mijn geval verwarring en een gevoel van verscheurdheid op dit moment. De verscheurdheid hoeft niet weg. Ik kan me voorstellen dat wanneer die ruimte er niet is in de ervaring van (langdurig) lijden dat mensen besluiten om zelfmoord te plegen, er uit stappen of het roer omgooien.
Vanuit mijn ervaring op dit moment is dat allemaal geen uitweg. Het verblijven in de pijn is voor mij de enige mogelijkheid. Ik besef me dat ik dat door het focussen heb geleerd. Verblijven in wat er is brengt me altijd naar wat ik ben.
Ik zie dat alle vijf peilers van de Authenticiteitcirkel onderdeel zijn van het Focussen. De peilers worden dan toegepast op de relatie met het gevoel in het lichaam.