Een voet in de wereld leven en een voet in de leegte.
De voet in de wereld houdt van het dagelijkse leven met pijn en genot, zingeving en uitputting, rust en actie. De andere voet is in onmiddelijke tijdloze stilte, de dood en bewegingloosheid. Aandacht beweegt zich heen en weer, terwijl de tegengestelde ervaring er tegelijkertijd is. Er is ook een hechting en onthechting van beide perspectieven.
Taal is een symboliseren van ervaren
Aandacht is gefocust bewustzijn en de focus bepaald hoe ik leven ervaar. Is mijn aandacht in de oneindigheid dan ervaar ik het dagelijkse leven als een illusie. Is mijn aandacht geidentificeerd met mijn lichaam dan is het dagelijkse leven echt.
Het heeft iets weg van het Zorba de Boedha inzicht van Osho. Het evenwicht tussen Zorba de dikke genot nastrevende Griek en de meditatieve en sobere Boedha. Het gaat om balans.
Wanneer er een hechting aan een voorkeur is dan komt het geheel ergens vast te zitten
Wat jij en ik zijn is in deze zich opbouwende context de derde; voorbij Zorba en voorbij Boedha. Voorbij de wereld en voorbij de leegte. DAT verwerkelijken of realiseren is de ultieme vrijheid. En dat is niet ingewikkeld of moeilijk, want je bent het al.
Wie of wat ben ik? is de vraag die dit inzicht bloot kan leggen. Iedereen komt tot dit inzicht in zijn of haar eigen tijd. Er is geen ontsnappen aan. Ik zie het als de natuurlijke ontvouwing van bewustzijn. Een steeds ruimere en integralere kijk op het leven van de persoon en dat heeft invloed op onze manier van denken over alles.
Kinderen van de toekomst.
Het leven in twee werelden of verlichting wordt nog steeds gezien als een autistische afwijking of een ideaalbeeld. Wanneer ik goed om me heen kijk zie ik het nieuwe bewustzijn in kinderen en jong volwassenen alsof er nooit iets anders was. Deze generatie kan zich niet meer conformeren aan de systemen zoals ze nu zijn. Ze hebben een uitgezoomde blik en zien het geheel in een keer. De uitbuiting van zwakkeren, het eenzijdig kapitalisme, de ouderwetze schoolsystemen, de uitsluiting van mensen door landsgrenzen.
Stel je eens voor dat jouw kind door het filter van verlichting naar de wereld kijkt
De vraag is of wij als volwassenen ruimte en begrip kunnen geven aan deze nieuwe manier van zien. De evolutie ontwikkelt zich vrolijk door in onze kinderen.
Ik kom deze nieuwe kinderen regelmatig tegen. Ze hebben een sterk gevoel dat er iets niet klopt en kunnen het vaak nog niet goed verwoorden. Het hele systemisch denken waar we als mensheid nog inzitten past hen niet. Hoe kun je dat verwoorden als het nieuwe denken er nog niet is. Diegene die het wel kunnen verwoorden en in actie omzetten worden ervaren als tegendraads. Ik zie de ontwikkeling sowieso in mijn eigen kinderen, zo anders dan toen ik zo jong was.
Wat is mijn plek in het universum?
Al schrijvende kom ik tot een conclusie dat het onder andere mijn taak als volwassene en ouder is om mezelf te realiseren in die nieuwe uitgezoomde wereld. Zo kan ik mijn kinderen steunen en helpen verwoorden wat ze voelen en willen doen. Verlichting lijkt nu nog bijzonder, maar het wordt de norm. Ik ervaar het als een natuurlijke ontvouwing van mijn bewustzijn ten behoeve van een steeds betere overleving en aanpassing aan het oneindig ontvouwende universum.