Ultimate realisation, coming to the heart, etc. Al die mooie woorden betekenen niets wanneer er geen verbinding is met het lichamelijke en het sociale. Het lichaam komt tot leven door een bepaalde vorm van bewustzijn. Volgens mij is dat wat veel mensen de ziel noemen. Misschien heb je wel eens bij een stervend mens gezeten. Wanneer deze ziel stopt dan is het levendige uit het lichaam verdwenen.
Het is alsof er in elk lichaam een bezieling zit die in staat met alles. Die verbinding geeft richting en creeert een eigen stroom. In de natuurlijke vorm is deze stroom vrij, eenvoudig, in verbinding en speels. Door pijnlijke gebeurtenissen wordt deze vrije innerlijke stroom bij vrijwel iedereen doorbroken waardoor er een gevoel ontstaat van afgescheiden zijn. Dit is een gestolde pijn met allerlei beschermingslagen er omheen. Er ontstaat bijvoorbeeld een basis gevoel van ‘ik doe er niet toe’ en vandaaruit een aanpassing aan anderen waardoor de vrije innerlijke stroom vergeten wordt. Anderen zijn objecten geworden om je goed en niet goed te gaan voelen. Terwijl van nature de innerlijke persoonlijke stroom alles vervullend is, Deze persoonlijke stroom is het ultieme. Zelfrealisatie is heel intiem met het lichaam.
Wanneer de subtiele innerlijke stroom weer voelbaar is ontstaan er ervaringen van heelheid en integratie. Het ultieme valt samen met het gewone. Het dagelijkse leven komt voort uit een bron heel dichtbij, heel intiem. Het lichaam.
Ik gebruik het lichaam als ingang door met eenvoudige technieken zoals focussen en ademhaling te ontspannen. Alles draait om ontspanning, omdat je al bent wat je bent.