Deze eindeloze reis, laat me van alles over mijn lichaam, denken voelen; oftewel de persoon Yashodara, zien. Zo is er steeds opnieuw ‘een overtuiging’ die losgelaten mag worden. Op z’n minst dient er naar gekeken te worden.
De moederrol is een voorbeeld. Wat houdt het eigenlijk in dat moederen? Is er een richting of gewenst resultaat waar deze persoon zich op richt? Wat is die moederliefde waar iedereen het altijd over heeft? Hoe voelt dat in mijn lichaam?
Mijn dochter zegt me soms te missen. En dat horen, kan iets raken. Waar is de grens tussen ‘iets willen veranderen en het helemaal laten zijn?’ Ik kies ervoor om aanwezig te zijn wanneer ze deelt en haar daar in te horen. En ja het raakt mij haar zo te zien. Ik voel het tintelen in mijn keel en hartstreek.
Mijn zonen hebben hun eigen leven met werk, afspraken, muziek, relaties en vrienden. Is daar nog ruimte voor een moeder die contact wil? Wat is hun verlangen en wat doet dat met mij? Doordat ik voor mijzelf kies en mijn hart volg, geef ik een voorbeeld dat zij op hun manier opvolgen. Wanneer mijn mind ermee aan de haal gaat, of iets hierin veroordeelt, kan het verkramping geven. Verbonden ademen in het NU geeft er lucht aan, ook verkramping mag gevoeld worden.
Weten wat ik werkelijk ben en dat realiseren in de hitte van de mentale strijd, is een mooie beoefening.
Vanuit dat niet te beschrijven niet iets, wat ik werkelijk ben, doet het er niet meer toe. Er is geen enkele hechting, voorkeur, emotie, impuls of richting.
Maar wel een zachte levendige liefdevolle desinteresse, los van en in verbinding met alles en iedereen.
Zo mag ik dus loslaten totdat er niets overblijft.
De waarnemer in mij leunt achterover en geeft zich over. Dat wat ik werkelijk ben, mag geen naam hebben, het laat zich niet zien, het laat zich niet kennen. Maar is twjfeloos altijd en overal, oververanderlijk, zonder begin en einde.
Ik ben dat. En weet, jij ook.
Ahee!