In de lente word ik meestal actiever. Dit uit zich onder andere in het organiseren van het OpenUP festival. Dat is een forse extra taak naast alles wat ik al doe. Vorige week voelde ik me wat ziekig. Ik had een neiging om een vergadering af te zeggen, maar door de mantra ik neem maximale verantwoordelijkheid ben ik toch gegaan. Ik aanvaarde de pijn van het ziek zijn en besloot dit lijden te dragen. Het voelde krachtig en verantwoordelijk.
Ik ben in verwondering hoe de intentie ik neem de maximale verantwoordelijkheid zichzelf uitvoert. Het maakt iets doelgerichts in me wakker.
Gisteren ervaarde ik sinds lange tijd een piekernacht. Ik lag wakker en allerlei gedachtes over wat ik kan en moet doen gingen door me heen. Een hyperactieve staat. Ik voelde vooral een energie opeenhoping in mijn hoofd en het voelde licht als een beginnende dissociatie. Het was een onprettig gevoel. Toen voelde ik waar het doorslaan in de intentie heen kan bewegen; uitputting. Ik besefte me dat werkelijk maximale verantwoordelijkheid ook in tijd afgezet dienst te worden. Wanneer ik uitval door stress of overprikkeling neem ik niet de maximale verantwoordelijkheid. Rust nemen en er voor zorgen dat mijn toekomstige zelf blijft bestaan hoort ook bij het nemen van maximale verantwoordelijkheid.
Normaal gesproken heb ik het gevoel dat ik op zestig of zeventig procent van mijn potentieel functioneer. Dan wisselen actie en rust elkaar vanzelf af. In dit expiriment is dat anders. Ik voel mezelf eerder in tachtig of negentig procent van mijn potentie functioneren en het heeft de neiging om de hele tijd actief te zijn. Alsof er een grens is waarin het zelfherstellend vermogen zichzelf kwijtraakt. Zou dit mechanisme zorgen voor burnout?
Een ander element wat ik waarneem is dat eerlijkheid in contact toeneemt, omdat ik mensen meeneem in het verantwoordelijkheid nemen. Door de authenticiteitcirkel merk ik dat het uitspreken van mijn gedachtes en gevoelens me steeds makkelijker af gaat. Het in moment onderzoeken wat er speelt is verdiepend in de relaties. Het is zeer productief om alle weerstanden en successen in dialoog te brengen. Het creeert vertrouwen en een gevoel van langdurige zorgzame relatie. Wat er ook gebeurt we blijven samen staan in wat we te doen hebben. Er ontstaat een stromende manier van werken. In deze stroom is het nemen van mijn maximale verantwoordelijkheid makkelijker, omdat ik niets hoef te onderdrukken. Iedereen kan helemaal zijn of haar ding doen en we hoeven het niet met elkaar eens te zijn. Er is ruimte voor verschillen. Als het werkt dan werkt het. Een stroom die hierin wakker wordt is de stroom van win-win-win-win situaties. Het is altijd mogelijk om een situatie te vormen waarin iedereen wint. Er is alleen inhoudelijke verdieping en daarmee tijd, commitment en nieuwsgierigheid nodig.
Het onderzoek bij mij is nu dat ik alles wat er in me opkomt en wat ik doe afweeg in het licht van; neem ik op dit moment de maximale verantwoordelijkheid?
[wysija_form id=”2″]