Niemand heeft 100% ongelijk
Moeten.
Een deel van mij voelt zich regelmatig als slaaf van de maatschappij. Vooral als ik me te weinig uitdruk en/of ik niet gehoord word. Wanneer ik mezelf volledig uitdruk in de wereld voel ik me vrijer.
Ik heb bijvoorbeeld het gevoel dat ik geld moet verdienen om mijn hypotheek te betalen. Daarvoor heb ik nodig, terwijl er ook een verlangen in mij is om niets te doen. In ieder geval niet op tijden dat ik geen zin heb. Ik heb het idee dat mijn kinderen naar school moeten om later mee te kunnen doen in de maatschappij. Er is zelfregulatie nodig in deze moderne slavernij (op je werk verschijnen, op tijd komen, rustig zijn, etc.). Mijn jongste dochter gaat tegen haar gevoel in naar school. Dat raakt me elke dag. Doe ik dat niet dan komt er een inspecteur met boetes en zelfs is er een celstraf mogelijk. Er zijn andere opties zoals democratische school, thuisscholing of gewoon gaan reizen. Dat vergt een andere instelling.
Die regels zijn allemaal ontstaan uit goede intenties, dat zie ik wel. De vraag is misschien meer slaan we niet een beetje door in het volgen van een oversocialisering? In hoeverre moet ik al deze dingen doen? Of hoe kan ik het anders doen?
Er is een innerlijk gehoorzaamheidsprincipe. Een verinnerlijking van maatschappelijke normen en waarden. Een voortdurende dans van angst, schaamte en verlangen.
De industriële revolutie.
De industriële revolutie en de gevolgen ervan zijn een ramp voor de mensheid. Veel produceren en consumeren en ons lichaam (stress/burnout) en de aarde kapot maken.
Technologie zou ons vrij moeten maken, maar is dat zo? Neem de auto. Het geeft ons vrijheid om overal heen te gaan van deur tot deur, maar uiteindelijk wordt het een soort verplichting om er een te hebben. Wanneer je er geen hebt voel je jezelf beperkt en arm. Alle steden zijn ingericht op auto’s. We mogen niet eens bepalen hoe hard we rijden. Het zou ons vrijheid moeten geven, maar uiteindelijk is het een enorme beperking geworden. Dit kun je ook zien bij mobiele telefoons, computers, etc.
We zijn zo afhankelijk geworden van technologie en de bedrijven erachter. We moeten doen wat onze baas zegt, anders zit je zonder werk. We moeten productief zijn en de enige optie is om te gehoorzamen. Mensen zijn gereduceerd tot producten, kleine radertjes in de economie. De economie die gebaseerd is op productie en geld.
Zijn we gekooide dieren geworden zonder waardigheid, autonomie en vrijheid? Een betekenisloze wereld waarin status, promotie, geld, duurdere auto’s, groter huizen en meer tv’s onze leidraad zijn geworden? Door deze manier van denken worden we iemand die we niet (willen) zijn. Overspoeld door entertainment en gedempt door therapie, religie, spiritualiteit en prozac houden we onszelf draaiende. Wanneer je je niet aanpast aan deze vorm van leven wordt je dakloos, kom je in een psychiatrische inrichting of de gevangenis. Het gaat zo ver dat we niet eens meer vrij willen zijn en als vanzelfsprekend meegaan met deze economische stroom.
Deze manier van schrijven brengt waarschijnlijk een drang naar vrijheid te weeg, klopt dat?
Is er een werkelijke uitweg?
Een uitweg is non duaal denken en ervaren. Mijn en jouw leven is een ervaring en die ervaring is gemaakt van bewustzijn. Dat bewustzijn is wat ik/je bent en dat is onmiddellijk te ervaren. In deze ervaring is er geen verlangen, geen angst en geen wereld.
Vragen die ik mezelf stel zijn;
In hoeverre is deze non duale levenswijze een vlucht van de werkelijkheid?
Hoe kan ik deze non duale werkelijkheid integreren in het dagelijkse leven?
Wanneer ik mezelf ervaar als bewustzijn is er geen enkel dilemma en ben ik als persoon opgelost. Ik ben de bron pure Kennendheid. En dan komt het ik-ben-een-persoon besef weer en ga ik werken of bezig met mijn gezinsleven. Dan is de hele maatschappelijke situatie er weer. Ik kan deze maatschappelijke situatie zien als een test of trainer om steeds weer tot innerlijke vrijheid te komen. Toch is er een levende (buiten) wereld, waarin ik als persoon deelneem. Ik kan deze ervaring zien als een spel of illusie. Dat heeft iets afstandelijks, iets onthechts, iets kouds. Er is geen of weinig meegevoel. Wanneer ik daar warmte inbreng kom ik bij contact met anderen. De menselijkheid in het systeem brengen.
Dit is waarschijnlijk de reden waarom ik me op dit moment voornamelijk richt op het contact tussen mensen (en het volledig uiten) naast de bevrijding van Zelfrealisatie. Ik merk dat in echt contact er een diepe vervulling, lichamelijke ontspanning en gevoel van leven ontstaat.
Deze stroom brengt me vervolgens weer bij vragen zoals; hoe zou de maatschappij er uit zien wanneer er meer structuren zijn waarin we elkaar werkelijk horen, zien en begrijpen? Hoe zou een bedrijf en de economie vorm krijgen als langdurige zorgzame relaties het middelpunt zouden zijn van de bedrijfsvoering? Ook een langdurige zorgzame relatie met de aarde en alle levende wezens.
Vrijheid in de structuur.
Ik zie het leven soms als een hologram. Ontelbare onafhankelijke transparante structuren die in elkaar overlopen. Een universum vol bewegende energiestructuren. Zo is er een oneindige hiërarchie aan structuren. Alles waar we een woord voor hebben is een werkelijk bestaande complexe structuur in het universum.
Zo zweef ik als denkbeeldig persoon in een ruimte vol andere structuren en energieën. Totaal transparant en licht. De kunst is om mezelf transparant, open en tegelijk afgescheiden te zien.
De persoon is ook een structuur met een eigen taal en denkwijze die weer opgaat in alle andere structuren in het universum. De vrijheid ligt in het herkennen en aanvaarden van alle structuren. Het uiten van de structuur die jij bent is essentieel. Meebewegen, soms wat revolutie, soms wat versmelting, soms wat samenwerken en voornamelijk trouw blijven aan je eigen (zich altijd ontwikkelende) structuur. Dat is een complex proces wat we in AuthenticiteitCirkel onmiddellijk ervaren. Het leven is alles.