Jarenlang heb ik me ervoor geschaamd. Ik viel namelijk op de man van de mooie praatjes. Hij die mij complimenteerde met mooie woorden, zijn bewondering uitsprak en het na een hoogopgelopen ruzie weer goed kon praten. Ik liet mij maar al te graag honing om de mond smeren. Nu weet ik eindelijk wat die voorkeur te betekenen heeft. Het heeft natuurlijk te maken met mijn favoriete liefdestaal. Oftewel waar gaat mijn liefde van stromen, wat heb ik nodig om het vuurtje brandend te houden. De 5 verschillende liefdestalen heb je als mens in relatie waarschijnlijk allemaal nodig en toch is er een voorkeur.
Een tijdje terug hadden Ferry en ik een ruzie en het raakte diep. Alllebei waren we echt van slag. We kwamen er niet uit. Ik wilde praten, hij wilde aanraking. Een gesprek kwam niet opgang en de aanraking raakte mij niet. Het frustreerde mij, een oude kinderpijn kwam naar boven.
Ik zag mezelf als klein kind naar mijn slaapkamer gestuurd worden. En daar op mijn kamertje taste ik in het eenzame duister. Misdragen had ik me en nu mocht ik even niet meer meedoen. Het duurde zo lang het alleen zijn samen met mijn stoute afgekeurde zelf. Soms wist ik me af te leiden door ergens mee te spelen. maar nooit lukte dat volledig. Mijn oren bleven gespitst want hoorde ik nou dat ik geroepen werd en weer benenden mocht komen? Eenmaal beneden moest ik beloven zoiets nooit meer te doen en verder was er geen gesprek, geen nieuwsgierigheid naar mijn beweegredenen, geen verzoening.
In de ruzie met mijn lief door het niet kunnen praten, werd dit oude gevoel weer levend.
Later op de dag vonden we elkaar weer en loste de pijn op. Ik ontdekte iets essentieels. Allebei hadden we onze favoriete liefdestaal ingezet maar de ander had die niet kunnen ontvangen.
Vanochtend voelde ik teleurstelling en ik zag een programma zich opbouwen. Voorbij kwam het negeren, uit contact gaan, in afzondering zijn. Plots herinnerde ik me de liefdestalen. Wat heb je nodig vroeg ik. ‘Harmonie voor nu en wie weet vanavond wanneer ik terug ben een gesprek’, hoorde ik. Even moest ik door wat weerstand heen maar binnen een minuut liet ik los waar ik mee bezig was, en kroop bij hem op schoot. Even voelden we verdriet maar in de innige omhelzing kon dat verzachten. Zo zaten we dicht op elkaar en opeens was er ook ruimte voor tekst. En zo ontdekte ik vanochtend dat het in eerste instantie meebewegen met de liefdestaal van de ander ruimte creert om daarna op een organische wijze ook mijn taal te mogen spreken.
Hoewel ik soms niet kan begrijpen waarom het voor mijn lief moeilijk is mijn taal te spreken en ik zelf niet perse aanraking wens bij het goedmaken, toch ontdek ik meer en meer de magie van de liefdestalen en hoe ze werkelijk liefde concretiseren. En daarmee geeft het mij een handvat om vrij simpel mijn behoefte en of die van mijn lief te vervullen.
Ahee!