Focussen en zelfrealisatie

Mijn laatste inzichten op het gebied van focussen en zelfrealisatie is dat de ervaringen van non dualiteit en de duale ervaring van de persoon zich vloeiend afwisselen. Zoals wat er gebeurt met somatic experience. Van resource naar trauma bewegen. De persoon is over het algemeen samengesteld uit trauma en/of afweer tegen zelfrealisatie. Keer op keer kom ik tegen dat wanneer iemand op een zachte manier blijft bij de lijfelijke ervaring van minderwaardigheid, hulpeloosheid, etc…. het transformeert naar non dualiteit. Waar ik nu mee experimenteer is het laten voelen van verlangen in de beleving van de persoon. Na een afgeronde focussessie samen met ogen open het zoeken naar het essentiële verlangen in contact, maatschappij. Door dit verlangen te volgen in kleine stapjes ontstaat er evenwicht en integratie tussen de persoonlijke beleving die iets wil doen in de wereld en de non duale beleving waarin niets gebeurt en hoeft te gebeuren. Zoals in de Gayatri zo mooi wordt gezegd; Dat wat in alle lagen van de ervaring doordringt. Ik interpreteer het op meerdere manieren, de Kennendheid die er is in de non duale ervaring en in de persoonlijke duale ervaring. Vrij zijn in alle lagen is ook dat je als persoon je zielsverlangen volgt en niet in zelfafwijzing blijft hangen. Een stromende beleving van de persoon heeft een positieve invloed op zelfrealisatie. De Persoon van Zijn is dan een concept wat symbool staat voor iemand die zich vrij beweegt in de wereld en zichzelf ervaart als Kennendheid. Kennendheid is een subtiele ervaring, een weten waarmee je bv de subtiele non duale ervaring ervaart. Tijdens een focussessie zijn deze subtiele verschillen direct te onderscheiden en te ervaren, omdat we het hele ervaringsmechanisme vertragen.

Een interventie zou kunnen zijn om na een focussessie de plaats in te nemen van moeder of vader en te vragen met oogcontact; wat is je verlangen? Dat is vaak ook het verlangen wat je de wereld in brengt. Het nadeel van focussen kan zijn dat het een schizoïde stuk in stand houdt, omdat het een innerlijke beleving is die altijd eindigt in iets van ruimte, waardoor een stap in de wereld niet meer nodig lijkt te zijn.