Zelfrealisatie is een steeds verder ontspannen. Eerst hoeft de buitenwereld niet meer te veranderen, daarna hoeft de binnenwereld niet meer te veranderen, dan komt er vanzelf een basisvertrouwen op en wordt het Absolute en al haar percepties op de werkelijkheid zichtbaar. Het Absolute wordt eerst ervaren als de bron van alles en daarna als het dagelijkse leven zelf. Het wordt steeds simpeler en tegelijk complexer. De dagelijkse realiteit krijgt meer diepte en wordt helder en echter.
Mijn wereld wordt steeds kleiner, omdat bepaalde verlangens en vriendschappen wegvallen. Dit ervaar ik ook als verlies, saaiheid en droogte. Tegelijk ervaar ik de rijkdom van een diepe ontspanning en komen er steeds meer verschillende perspectieven van eenheid in de ervaring. Aan de ontwikkeling van moeiteloosheid en zelfrealisatie lijkt geen eind te komen. Alles gaat vanzelf en ´ik´ bemoei me nergens mee. Er is een voortdurende perceptieverandering van de onveranderlijke ontspanning in eenheid naar het verkrampende lichamelijke met te kort, verlangen en verandering. Die twee zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.