We zijn nu een paar weken met vakantie en het lijkt wel een achtbaan. Eerst camperen op een redelijk luxe camping in Frankrijk, daarna in de Spaanse Pyreneen zonder voorzieningen en vervolgens een hotel vlak bij het strand. Op elke plek komen we mensen tegen of hadden we afgesproken, wat ook weer een veranderende dynamiek met zich meebrengt. En dan hebben we nog onze dochters, die ook door allerlei emoties heen gaan tijdens de vakantie. Ik zou het de vakantiemeditatie kunnen noemen.
In al die activiteit is er iets wat niet veranderd
De Pyreneen.
In de Spaanse Pyreneen hebben we kennisgemaakt met de kracht van de natuur. We sliepen op een plek zonder electriciteit, luxe sanitair, geen wifi en drink water. De temperatuur was tussen 11.00 en 18.00 killing heet, waardoor we alleen maar in de schaduw konden hangen. Er ontstond een community achtig gebeuren. Wat me opviel is dat er een op overlevingsgerichte cultuur heerst. Het land op nummer een, de teamspirit van de mensen twee en daarna de persoonlijke behoeftes. In die volgorde wordt het leven op een dergelijke plek geregeld.
Er is geen cultuur van leunen op de ander. Iedereen zorgt voor zijn eigen basis behoeftes en omdat er niets zo maar voor het oprapen ligt is delen niet perse de norm. Wanneer je bij iemand op bezoek komt zorg je er bijvoorbeeld voor dat je zelf water en voeding bij je hebt. Mocht er overvloed zijn dan kan er altijd iets gedeeld worden.
Het heeft me bewust gemaakt van mijn verantwoordelijkheid om er niet zo maar vanuit te gaan dat anderen voor me zorgen en dat ik alles met een pinpasje kan regelen. Wanneer er geen winkels in de buurt zijn en je moet een uur over hobbels en kuilen rijden naar een winkel worden de prioriteiten anders. Ik merkte dat ik steeds minder behoefte kreeg aan luxe en zelfs aan basisbehoeftes zoals douchen en eten. Een beetje water drinken en in de schaduw zitten ervaarde ik als luxe. De dag kreeg iets tijdloos en verbinding met de natuur en anderen wisselde elkaar af.
Het strand.
Wat me ineens opviel is dat alles in het hotel is gebaseerd rondom het lichamelijke principe van genot nastreven en het pijn vermijden. Hoe het zwembad is gemaakt, de kamer is ingericht, het ontbijt en de dienstverlening. Drie keer per dag uit eten, overal ijs en winkels. Wanneer je er goed naar kijkt kun je zien dat de hele maatschappij rondom dit principe is ingericht.
Het meest sprekend vind ik altijd de rechtspraak; wanneer je iemand pijn doet door diefstal of geweld dan zorgt het rechtsysteem dat je pijn wordt toegedient (gevangenis of zelfs straf). Ethiek is ook zoiets van alles wat pijn veroorzaakt is slecht en alles wat genot geeft is goed.
De natuur is niet rondom dit principe geregeld. De natuur kan dodelijk zijn. Dit werd me vooral weer even duidelijk in de Pyreneen. De enige manier is overgave aan de natuur.
De kunst is, wat mij betreft, om in alle omstandigheden een heldere blik te houden en het onveranderlijke te blijven ervaren. In de uitputting van de hitte tot de onmatigheid van een toeristendorp. Ontwaken en totale flexibiliteit hebben iets met elkaar te maken.