De diepste behoefte van een mens is om in relatie te zijn (en uit de gevangenis van het alleen zijn te komen)
Ik geloof dat op dit moment in de psychoanalyse de meest werkzame stroming de object relatie theorie is. Dit gaat over hoe de relatie met belangrijke anderen wordt geïnternaliseerd tot een gevoelsidee van een persoon. Een belangrijk fenomeen hierin is de schizoïde beweging. In deze beweging vindt er een splitsing plaats waarbij het voelen van heftige emoties stopt en daarmee een groot deel van levensenergie van de persoon wordt teruggetrokken uit het leven en relaties. Dit in zichzelf terugtrekken uit contact en niet voelen van heftige afwijzing is een manier om om te gaan met het ontbreken van liefde, zorg en ondersteuning van ouders en belangrijke anderen. Iedereen heeft dit schizoïde angstige deel in zich is een onderdeel van onze maatschappij.
Een deel van de persoon is geïsoleerd, alleen en voelt droog aan. Innerlijk kan er zelfs nog een keer een splitsing en terugtrekking plaatsvinden om dit droge eenzame innerlijke gevoelsleven niet te hoeven voelen. Een sterk symptoom naast het niet voelen van het lichaam is de criticus die die de persoon steeds maar weer neerhaalt met zelfafwijzing en zelfhaat. Een belangrijk onderdeel in psychoanalyse is dan ook om een andere vorm van relatie met de therapeut te gaan ervaren en te verinnerlijken. Onderzoeken op het gebied van verslaving tonen aan dat het gebrek aan goede relaties meestal de oorzaak is van verslavingsgedrag.
Om het teruggetrokken niet voelende deel weer te activeren kun je rebalancing massage (lange diepe strokes om het lichaam te gaan voelen), verbonden ademen (prettige flow van energie ervaren) en focussen (zachte manier van lichamelijke inquiry) gebruiken. Door deze lichaamsgerichte technieken voorzichtig te gebruiken durft iemand steeds meer te voelen en ontstaat er een draagkracht voor onprettige gevoelens. Deze draagkracht brengt iemand steeds meer in het leven.
Tijdens de intervisie groep deze week zijn we ingegaan op hoe we vanuit de techniek focussen kunnen werken met het idee van het innerlijk kind. Er kwamen vragen op als; bestaat er zoiets als innerlijk kind, zo ja, wat is het dan en hoe kun je hiermee werken. Wat ik meegenomen heb uit deze ochtend was dat het innerlijke kind niet benoemd hoeft te worden. Focussen is altijd in het moment en de vroege organisatie/afweer van wat het innerlijke kind genoemd zou kunnen worden is in essentie een onrustige energie in het lichaam die uit contact gaat met het lichaam en de wereld. Wanneer deze energie ontladen wordt door er een innerlijke relatie mee op te bouwen komt er een vreugdevolle speelse energie vrij. In deze energie is er contact en zin in leven. Het schizoïde teruggetrokken deel verdwijnt (tijdelijk) als sneeuw in de zon.
In de zoektocht naar Zelfrealisatie en non dualiteit mag dit relationele en lichamelijke deel niet vergeten worden. In mijn ervaring kan het eenzijdig verblijven in aanwezigheid of de waarnemer het schizoïde afgescheiden stuk in stand houden, terwijl er toch een bepaalde autonomie aanwezig is. Dit is echter een deel van Zelfrealisatie. Het werkelijke vrij zijn en het genieten zit in het volledig voelen en het contact maken met het leven en anderen.
Het proces van Zelfrealisatie vindt naar mijn inzicht op twee niveaus tegelijk plaats;
1.de onpersoonlijke realisatie van bewustzijn (wakker worden)
2.de persoonlijke realisatie in relaties en de wereld (zelfactualisatie, persoon van zijn, volwassen worden)
Beide niveaus beïnvloeden elkaar. Wanneer de persoonlijke verdieping achter blijft stagneert de onpersoonlijke verdieping en andersom. De werkelijke vraag in therapie en satsang moet steeds weer zijn; hoe kan ik, kunnen wij samen het leven ten volle leven? Als onderzoekers komen we samen steeds verder in het mysterie van het leven. Verder en verder….
Suggestie aan mezelf en iedereen; ik neem mijn plek in vanuit contact, rust en ruimte.
Het leven is echt!