Wanneer de aandacht naar binnen wordt gericht ontstaat er een psychologisch onderzoek. Hierbij komen allerlei lichamelijke sensaties vrij. Deze sensaties gaan meestal gepaard met beelden.
De geest ontvouwt zich vanzelf in de eenvoud van aanwezigheid. Aanwezigheid (ik ben) is de innerlijke leraar, omdat het een basisvertrouwen geeft waarin alles kan opkomen. Aanwezigheid is meestal de eerste essentie die verwerkelijkt wordt en wordt daarom de deur naar zelfrealisatie genoemd. Wanneer je deze (conceptloze) aanwezigheid hebt gerealiseerd begint de echte onrust. Alle onbewuste emoties en patronen komen een voor een in het licht van bewustzijn.
Het is als een emmer met vervuilt water. Wanneer je er een heldere straal water in laat lopen komt het vuil vanzelf naar boven drijven en verdwijnt het over de rand naar buiten, totdat de emmer volledig gevuld is met helder water.
Het laag voor laag doordringen van een angst komt uiteindelijk uit in een totale vrijheid en leegte. Dit is een innerlijk proces wat zich duizenden keren afspeelt tijdens de voorbereiding op zelfrealisatie. Het enige wat nodig is, is de juiste actie. De juiste actie bestaat uit een paar elementen;
– niets meer veranderen aan de buitenwereld of de binnenwereld
– bewust zijn met de innerlijke en lichamelijke sensatie
– proberen te begrijpen wat er gebeurt
Deze simpele zich herhalende actie brengt op den duur een onvoorwaardelijke stilte. Dit is het subtiele onvoorwaardelijke geluk waar uiteindelijk iedereen bewust of onbewust naar zoekt.
Wat mij in dit kader steeds weer opvalt is dat persoonlijke echtheid in direct verband staat met de onpersoonlijke realisatie van het absolute. Hoe echter je als persoon bent, hoe doordringender het absolute ervaren wordt. Ik noem dit ik ben IK om aan te geven dat er een dubbele lading in zelfonderzoek zit.
Alleen dit innerlijke onderzoek zal naar persoonlijke en wereldvrede leiden. Het enige wat in de weg staat is de onbewuste luiheid om dit innerlijk onderzoek tot aan het einde af te maken.