Mijn instructie is; word totaal flexibel.
Ervaar jezelf als kennendheid en als lichaam, denken en voelen (de persoon). Ervaar weerstand en extase. Ruimte en verkramping.
Er zijn voorkeuren, maar hecht je er niet aan.
Ervaring is voortdurend in beweging en er bestaat geen blijvende staat van geluk. Zelfs het ultieme geluk van weten wat je bent is er niet de hele dag. Wanneer je totaal flexibel bent is alles welkom. Wanneer alles welkom is ben je vrij.
Dit betekent dat je alle staten waarin het lichaam en geest mechanisme zich kan bevinden dient te kennen. Dat is een paradox. Wanneer je de ervaring van jezelf als kennendheid niet kent is er geen totale berusting. De ervaring beweegt dan steeds tussen het streven naar genot en het vermijden van pijn. De hechting aan dit mechanisme laat los wanneer je weet dat je kennendheid bent. Het pijn en genot mechanisme hoort bij het lichaam en gaat door. Daar hoeft niet weg.
Voor de specifieke realisatie van jezelf als kennendheid kun je tijdelijk een leraar gebruiken, omdat je daar met je eigen kennis en ervaring moeilijk komt. Het is zo subtiel dat er een paar aanwijzingen nodig zijn. Het is handig om de verwijzing van mensen die deze staat kennen te horen.
Mijn grootste verschuiving in bewustzijn kwam door een ontmoeting met Isaac Shapiro. Zijn teaching ging in die periode vooral over het herkennen van weerstand en ruimte. Ik had voor mezelf een ideaalbeeld gemaakt dat in zelfrealisatie geen weerstand meer was. Een jaar lang heb ik dat mechanisme elke dag onderzocht. De ervaring van ruimte was meer en meer aanwezig. De ervaringen van weerstand ook. Toen ik aan hem na dat intensieve jaar vroeg; heb jij dan geen weerstand meer? was zijn antwoord; oh ik heb de hele tijd weerstand. Toen ontspande er iets in mij dat tot de dag van vandaag doorgaat. Alles mag er zijn. Voor mij was dat de kosmische grap, ik een jaar lang van weerstand proberen af te komen door een eigen gemaakt ideaalbeeld.
Ik ken ook het ideaalbeeld van me gaan hechten aan de ervaring van kennendheid. Dat is net zo’n geval als het hechten aan ruimte. De ervaring van mezelf als kennendheid is er niet de hele dag. Wanneer ik dat zou willen ben ik nooit vrij. Nu zie ik die herkenning als mijn naam. Daar ben ik me ook niet de hele dag van bewust, maar als iemand me vraagt hoe heet jij? dan komt het vanzelf op. Dat is ook zo als iets of iemand me vraagt; wie ben jij? Dan ervaar ik mezelf direct als bewustzijn.
Wanneer je een bepaalde ervaring boven een andere ervaring stelt ontstaat er een probleem.
Het denken en herinneren maken een ideaalbeeld en dat wordt dan de norm. Vervolgens zijn er allerlei cursussen en leraren die je zeggen te kunnen helpen. Dat is de klassieke denkfout, de oneindige impuls van de zoektocht naar een ideaalbeeld.
Vandaar mijn instructie; wordt totaal flexibel. In andere woorden je bent al vrij of doe niets. Laat alles zijn zoals het is, dit is het, etc.
Het paradoxale dilemma blijft; zorg eerst dat je jezelf realiseert als bewustzijn, want die ervaring hoort erbij. Totale flexibiliteit kan alleen als die mogelijkheid er ook is. Anders blijft het een gesloten systeem van genot nastreven en pijn vermijden.
Dat jezelf ervaren als kennendheid is niet moeilijk met de juiste instructie. Ik vind zelf dat de tien stappen van het focussen een goede oplossing is. Het is niet zweverig en voor iedereen toegankelijk.