Waar ben ik?

Leven is elk moment nieuw. Ik beleef mijzelf als bewustzijn, waarin alles steeds levendig en leeg is. Het maakt niet uit hoe ik mijzelf voel, waar ik ben, wat ik doe, etc. Er is voortdurend, elke seconde die levendigheid zonder inhoud. Dan is er een zich ontvouwend lichaam en geest mechanisme die ik ook herken als mijzelf. Het is intiem, persoonlijk, in relatie en continu veranderend qua perspectief. Er komen prikkels van buiten het lichaam (huid is de begrenzing van binnen en buiten) en er is iets wat binnen en buiten scant en er een verhaal van maakt.

Verhalen geven betekenis in het lichamelijke leven en zijn vooral georiënteerd rondom overleven. De kunst van overleven is groei. Groei is wat mij betreft een totale flexibiliteit van lichaam en geest ontwikkelen. De persoon die zich voortdurend aanpast aan de omgeving.

Toch eindigt het lichaam en geest mechanisme met iets wat we dood noemen. Een eindigheid. Dit besef van dood wordt steeds levendiger naarmate ik ouder word. De realisatie van mijzelf als bewustzijn blijft hetzelfde. Het zien sterven van mijn moeder maakte het idee dood nog realistischer en eenvoudig. Of er nu leven na de dood is of reïncarnatie en dat soort dingen, maakt niet uit. Dood is net als zelfrealisatie een moment in het leven van de persoon.

Kun je verblijven in de conceptloze aanwezigheid en de verhalen van de persoon?

Ik zie dat de stroom van het lichamelijke leven ingenieus in elkaar zit. Het is een nauwkeurig ontwikkelde stroom van fysieke opbouw en aftakeling met bijkomende inzichten. Zo voelt het in deze periode van mijn leven bijvoorbeeld alsof ik in een opa energie ben gekomen. Mijn belevingsperspectief verandert. Er is een verder terugtrekken uit de wereld en een behoefte aan rust, natuur en zijn. Het is aan de jongere generatie om concepten en modellen te produceren die de mensheid verder brengt. Voor mij eindigt het actief naar buiten komen en de beschikbaarheid blijft. Dit voelt afwisselend rustig en onwennig. 

In de materie laat het zich nu zien als mijn dochter die zwanger is en meer opdrachten als procesbegeleider in mijn werkveld. Er ontstaat een andere dienstbaarheid naar de jongere generatie. Mijn lopende onderzoek naar de werking van het collectieve bewustzijn past bij het afstand nemen van het persoonlijke op de korte termijn. Het perspectief wordt tijdlozer en langduriger.

Er is een overgangsfase bezig in het lichaam en geest model, in Ferry

Mijn intuïtie en inzicht is dat al die veranderende perspectieven, inclusief zelfrealisatie, onderdeel zijn van de fysieke rijping naar de dood en misschien iets daaraan voorbij.

Zo had ik van de week contact met de energie van mijn moeder en wederom kom ik tot de conclusie dat dit fenomeen een onderdeel is van de rouwverwerking die zichzelf vanzelf vormgeeft. Er zijn zoveel subtiele signalen over hoe mooi dit leven in elkaar zit en hoe weinig er bewust in de geest komt. 

Openheid is de deur naar al deze ontdekkingen. Het steeds weer niet weten, opnieuw onderzoeken en formuleren van de ervaring brengt steeds de complexiteit van de genialiteit van het leven boven water. 

Mijn ervaring is dat alles vanzelf voltrekt. Een verlangen is voor mij een aankondiging dat het gaat gebeuren. Ik hoef er niets voor te doen. Dit brengt een geheel andere manier van leven. Het is alsof het universum alles naar zich toe trekt en dit laat weten in de vorm van verlangens.

Er zijn al vijf massa uitstervingen van biologisch leven geweest in de evolutie. Er komt een zesde dat lijkt mij logisch. Ik merk dat het aanvaarden van de dood en het uitsterven van mijzelf en de mensheid ruimte geeft. Daarmee kan ik nog steeds acties ondernemen om mezelf, dierbaren en de mensheid te helpen overleven. Ontwaking geeft een realistisch perspectief op de fysieke dood. Dat is alles.