Dinsdagochtend vlak voordat we met de meiden zouden gaan shoppen, was ik in de weer in de buurt van de tent. Nog even snel dit en daarna nog even dat, misschien herken je dat in jezelf. Van een afstandje ziet het er waarschijnlijk wat druk uit. En in feite is het dan ook druk in mij want: Ik wil dat wat droog moet blijven op een droge plek leggen, dat wat nat is uithangen zodat het kan drogen. Vervolgens wil ik eigenlijk ook nog wat water mee voor onderweg, en vraag ik mij plots af of mijn dochter wel genoeg fruit gegeten heeft de afgelopen dagen.
Nogmaals van een afstand ziet het er wat gestresst uit, snelle bewegingen, een wat serieuze blik, wat kortaf in de communicatie. Tja waarom zou ik dat nou doen? Echt charmant kan je het niet noemen.
Het antwoord bevat uitleg van mijn onderliggende behoeftes. Door zorg te dragen voor de materiele zaken, blijven ze langer houd- en bruikbaar. Als moeder van een minderjarig kind voel ik dat ik me mag verantwoorden over wat zij voor voeding binnen krijgt. Omdat ik weet dat in een warm klimaat mensen veel vocht verliezen door transpiratie, wil ik bijdragen aan het op peil houden van de vochthuishouding. Oftewel ik heb behoefte aan duurzaamheid en ik wil bijdragen aan welzijn, comfort en gezondheid.
Behoeftes kunnen natuurlijk op net zoveel verschillende manieren bevredigd worden als dat er mensen op deze planeet rondlopen met diezelfde behoeftes.
En zo gedreven als ik was, zo ongefocust bleek ik te zijn. Ik haakte met mijn teen achter de tentharing. Dat was pijnlijk maar vreemd genoeg verdween de pijn zo snel dat ik het accidentje de rest van de dag vergat. Tot ik ’s nachts lag te slapen en plots wakker werd van een gonzende pijn in mijn teen en voelde dat ie dik geworden was. Minutenlang was ik bezig me te herinneren wat er in godsnaam gebeurd was en waarom mijn teen dus zo pijn deed. Tussendoor viel ik in slaap.
De volgende ochtend werd ik wakker van weer en nog steeds diezelfde kloppende pijn. Meteen voelde ik weer de neiging naar boven komen om te traceren wat er gebeurd was afwisselend met spookbeelden van mijzelf strompelend in de Spaanse Pyreneen de komende weken. Waarom gebeurde dit nu met mij precies in de vakantie? Wat heb ik hiervan te leren, vroeg ik mezelf. Die dag kroop voorbij, ik deed mijn aangeleerde best niet te zeuren, me goed te houden en vooral mee te komen met het gezelschap.
’s Avonds na het eten, terug bij de tent, vroeg ik Ferry of hij met mij wilde focussen. We namen plaats in de Jaguar en ik begon mijn verhaal (want dat was het ondertussen geworden) te vertellen. Ferry vatte samen, vroeg naar de lichamelijke sensatie die bij dit verhaal hoorde en zocht het handvat. In dit speciefieke geval was dat niet een gevoel in mijn romp aan de voorkant van mijn bovenlichaam, maar vrij duidelijk bij mijn teen. En daar konden we prima mee werken gelukkig. Er kwam een handvat (diepe zucht) en op de vraag wat het nodig heeft, kwamen de woorden vertraging en zachtheid. En toen ik dat helder voor ogen had, zakte ik een laagje dieper.
Omdat ik er zo graag bij wil horen, onderdeel wil uitmaken van de groep/community/het gezin/de tribe, loop ik best vaak op mijn tenen
Ook zet ik mijn beste beentje voor. Veel mensen in mijn directe omgeving gaan sneller, als het gaat om het nemen van beslissingen, het kiezen van richting, het doorhakken van knopen, het opstarten van een nieuw project plus het fris en fruitig uit bed springen elke ochtend. Ik kan vaak blijven hangen in het overdenken van de voor- maar vooral de eventuele nadelen. En dat overdenken kan mij in een freeze zetten. Omdat ik dat (onbewust) weet van mijzelf, heb ik dus de neiging om op anderen vlakken die ik wel overzie/beheers/routinematig uitvoer, te versnellen en zie hier het resultaat, struikelen over mijn eigen benen.
Nu kan ik er ook om lachen, wat een gedoe en wat een haast, maar woensdagavond in de auto tijdens de inquiry sessie stroomden mijn tranen rijkelijk, ik leek ontroostbaar. Ik nam een paracetamol, poetste mijn tanden, zei iedereen gedag en viel in een diepe slaap. De volgende ochtend ontdekte ik meteen dat de pijn veel minder was. Na een paar uur bleek zelfs dat ik weer kon lopen zonder te strompelen. Beetje bij beetje ontstond er een grote greins op mijn gelaat. Mijn Dr Joe Dispenza affirmaties rondom dankbaarheid plus de hierboven beschreven focussessie hadden hun vruchten afgeworpen.
Zoals mijn vriendin Caroline, die ik alles verteld had, concludeerde: ‘Dat het nu in jouw vakantie gebeurt, is waarschijnlijk omdat je nu de tijd en ruimte hebt het te doorzien, dat jij je de volgende dag zoveel beter voelde, was waarschijnlijk het reslutaat van het erkennen en herkennen van het patroon niet je eigen tempo te leven. Je hebt het gezien, je hebt de fysieke en mentale pijn werkelijk gevoeld, nu kan alles weer gaan stromen’. En zo voelde het ook. Mijn dikke stijve teen kon ik weer bewegen en vanaf die dag is ie dunner en flexibeler geworden.
Het was een erg pijnlijke les die niet meteen alles in mij voor altijd heeft veranderd, helaas. Zaterdagochtend verwondde ik me wederom. Er kwam deze keer ook schaamte bij, dat ik herken wat er gebeurt, betekent kennelijk niet per se dat het daarmee voor altijd verdwenen is. Mijn lichaam, denken voelen, is zo sterk geprogrammeerd dat een herprogrammering kennelijk tijd nodig heeft dat inzicht te embodyen.
Wat mij dus geholpen heeft in dit supersnelle helingsproces zijn een paar dingen. Ik heb affirmaties uitgesproken over dankbaarheid dat ik mijn teen weer volledig kan gebruiken en zij geheeld is. De dankbaarheid heb ik ook werkelijk gevoeld, terwijl ik nog in pijn was, best bizar. Qua taal; gezegdes, uitdrukkingen en spreekwoorden heb ik alles dat ik ken ten aanzien van; tenen, voeten en benen, opgenoemd en gevoeld of het ergens resoneerde in mij. De uitdrukkingen die resoneerden, heb ik even goed doorvoeld. Vervolgens heb ik een inquiry sessie gedaan. Dat alles bij elkaar maakten dat de boel weer kon stromen.
Een interessante reis waardoor ik weer een laagje dieper bij mezelf gekomen ben.
Ahee!