Heftige kwaadheid kan ook liefde zijn
In groepen is er een gezamenlijke energie en die kan zich vertalen in een sfeer, informatie of een (individuele) actie. Ik merk dat wanneer ik mij in die afstemming bevind ik dingen kan doen die ik in eerste instantie niet begrijp en achteraf gezien wel kan plaatsen.
In de authenticiteitcirkels ken ik de we space als een verbonden voelen met de groep en thema’s die bij verschillende mensen op hetzelfde moment opkomen. Ik zie ook dat er personen zijn die bijvoorbeeld de ingehoudenheid of spirituele correctheid van de groep verwoorden in chaotisch of geirriteerd expressief gedrag. Het is alsof de energie in de groep zichzelf wil zuiveren en dat dit door bepaalde personen die hiervoor gevoelig zijn gebeurt. Ik heb wel eens verhalen gehoord dat de mensen die wij in instituten vastzetten ook een dergelijke maatschappelijke rol kunnen vervullen. Dat begin ik nu te snappen doordat ik het in de groepen ervaar.
Het doet me denken aan Jezus die helemaal te keer gaat in de kerk, omdat het een commerciele markt is geworden. Het doet me denken aan UG Krishnarmurtie die te keer gaat tegen spiritualiteit en leraren.
Ik ben steeds meer benieuwd hoe deze afstemming met de we space werkt. Ik merk bij mezelf steeds meer situaties waarin ik zelf het gevoel heb dat ik wordt overgenomen en mezelf dingen zie doen en hoor zeggen die voortkomen uit iets anders dan mijn persoonlijkheid. Persoonlijkheid zie ik dan als mij bekende gedachtenstructuren met bijbehorende gevoelens. Ik zou het kunnen zien als overgenomen worden door God of de energie die alles aanstuurt, maar dat klinkt romantisch en abstract. De werkelijkheid is soms rauw en plat. Op mijn werk kan ik ineens heftig worden, terwijl ik niet weet hoe dat precies zit. Ik zie wel dat het klopt. Er is een diep vertrouwen voor nodig om deze innerlijke impuls te volgen.
Het gaat om helderheid en alles ruimte geven. Liefde kan de vorm van woede hebben. Zachtheid heeft grenzen. De grens die de Dalai Lama voelt in het China en Tibet conflict. De Chinesen die niet toegeven en blijven onderdrukken. Compassie helpt misschien niet in alle gevallen. Vechten en confrontatie kunnen een intense liefde in zich hebben als het tot vrede leidt. Het is alleen heftig en de meeste mensen, waaronder ik, gaan het liever uit de weg. Toch merk ik dat ik die woede steeds meer kan toelaten en kan verwoorden. Het is pure kracht om niet werkende patronen te doorbreken.
In elke authenticiteitcirkel zie ik wel een persoon die deze patroon doorbrekende energie vertegenwoordigt. Deze persoon krijgt in eerste instantie veel weerstand, want het ziet er niet uit als liefde. Het ziet er uit als onrust, oordelend en niet afgestemd. Maar nu ik deze processen van dichtbij en in detail meemaak zie ik dat het pure liefde is. We hebben die scherpe doorklievende kracht ook nodig. Ik weet nog dat mijn leraar mij met de grond gelijk maakte. Ik ben haar nog steeds dankbaar.
Dikwijls voel ik het einde van deze revolutionaire energie, omdat in Nederland alle basisbehoeften grotendeels bevredigd zijn. Iedereen heeft zijn natje en zijn droogje. Waar ik de laatste tijd wel voel is dat gemis van echt contact en zingeving in onze cultuur. Dat leidt naar de-pressie en een leven aan de oppervlakte. Echte religie en Goddelijkheid zijn een taboe. Daar spreken we niet over, dat is gezweef. We kunnen nog veel meer naar ex-pressie op deze gebieden.
Mijn onderzoek is hoe ik optimaal stromend ben als persoon (lichaam, denken en voelen) in afstemming met de situatie waarin ik leef. Ik beweeg op dit moment meer en meer naar Zijnsbijeenkomsten. Ik bedenk niets meer. We zitten bij elkaar en gebruiken de peilers van de authenticiteitcirkel en we zien wel hoe het zich ontvouwt.